Co sprawia, że do Kościoła przychodzą ludzie, którzy do tej pory z Kościołem nie chcieli mieć nic wspólnego? Czy groźbą lub przymusem można kogoś doprowadzić do zbawienia i do sakramentów? Słowo Boże pokazuje, że nie tędy droga.

Okres Wielkanocy to czas, kiedy Kościół wraca do swoich korzeni. Czytamy Dzieje Apostolskie i jesteśmy zdumieni, jak gorliwi i pełni żarliwości byli pierwsi uczniowie Chrystusa. Ta gorliwość jednak nie jest mierzona ilością cudów, takich jak uzdrowienia i wskrzeszenia. Jest ona mierzona otwieraniem się na Ducha Świętego, który jest Duchem Miłości. Chrystusowy Duch Miłości staje się znakiem, który jest bardziej wiarygodny niż najbardziej spektakularne cuda. To miłość posuwająca się aż do miłości nieprzyjaciół ludzi spoza wspólnoty Kościoła prowadzi do stawiania sobie pytań o co, kieruje wyznawcami Chrystusa.
Chrystusowe przykazanie miłości nie jest jednak moralizowaniem. Jest raczej odpowiedzią na tę bezgraniczną i bezinteresowną miłość, którą Bóg nam okazuje w Chrystusie. To On kocha nas, choć przez grzechy staliśmy się Jego nieprzyjaciółmi. Odpowiedzią Boga na nasz grzech nie jest jednak nienawiść, ale jeszcze większa miłość. Nigdy nie wyprzedzimy Boga w miłości. To On pierwszy nas umiłował. Przyjmując miłość od Boga, uczymy się miłości. Dziś ta miłość jest rozlewana w naszych sercach przez Ducha Świętego i objawia się na zewnątrz przez język miłości. To jest znak przyciągający ludzi do Kościoła. Widząc tę miłość w pierwszym pokoleniu uczniów Chrystusa, poganie pytali: skąd oni to mają? Prawdziwie Bóg musi być pośród nich.

ks. Adam Polak